گزارش پزشک آمریکایی از جنگی که «نابودی کامل» است

به گزارش مجله عصر نو، همزمان با صد و سی و چهارمین روز از جنگ غزه و تداوم جنایت های بی امان رژیم صهیونیستی، بیش از 28 هزار نفر در پی بمباران و حملات این رژیم شهید شده اند.

«ایرفن گالاریا» پزشک و جراح پلاستیک آمریکایی در گزارشی برای روزنامه لس آنجلس تایمز نوشت: من در دیگر مناطق جنگی کار کرده ام؛ اما آنچه طی این 10 روز مشاهده کرده ام، جنگ نبوده و شبیه به نابودی بوده است. ما از قاهره، پایتخت مصر به مدت 12 ساعت به سمت شرق، مرز رفح رانندگی کردیم. ما کیلومترها از کامیون های کمک های بشردوستانه پارک شده عبور کردیم زیرا آنها اجازه ورود به غزه را نداشتند. به غیر از تیم من و سایر اعضای فرستاده سازمان ملل متحد و سازمان جهانی بهداشت، تعداد بسیار کمی دیگر در آنجا حضور داشتند.

به گزارش مجله عصر نو، این پزشک آمریکایی در ادامه نوشت: لحظه ورودمان به جنوب غزه در تاریخ 29 ژانویه (9 بهمن)، جایی که بسیاری از شمال این باریکه به آنجا کوچ کرده بودند، شبیه به ویرانه ای و کاملا برعکس صفحات ابتدایی رمان هایی بود که نوعی آرمان شهر را به تصویر می کشند. گوش هایمان از صدای پهپادهای تجسسی که دایما چرخ می زدند، بی روح و بی حس شده بود. یک میلیون نفر بی خانمان در شرایطی به سر می بردند که بهداشتی نبود و بوی تعفن در سرتاسر آنجا در مشام های ما پر شده بود. شب اول سوز سرما به قدری زیاد بود که بسیاری از ما خوابمان نبرد. برخی دیگر در بالکن ایستاده بودند و همچنان که به صدای بمب ها گوش می دادند، نگاه های بُهت زده آنها به دودهای ناشی از انفجارها در خان یونس خیره شده بود.

وی افزود: روز بعد که به بیمارستان اروپایی غزه نزدیک شدیم، ردیف هایی از چادرها خیابان ها را مسدود کرده بودند. بسیاری از فلسطینی ها به امید پناهگاه و محافظت در برابر خشونت به سمت این و هم چنین دیگر بیمارستان ها راهی می شدند اما آنها در اشتباه بودند. مردم ضمن همجوم به داخل بیمارستان ها، در راهروها، راه پله ها و حتی کمدهای انباری مستقر می شدند. مسیرهای عبور و مرور در بیمارستان که زمانی عریض بود، کم تر و کم تر می شد زیرا خانواده ها پتوهایی را از سقف آویزان می کردند تا برای خود دست کم حریم خصوصی ایجاد کنند.

بیمارستانی که برای حدود 300 بیمار طراحی شده بود، اکنون تبدیل به جایی شده بود که بیش از هزار بیمار در حال کوشش و تقلا بودند تا از حملات در امان بمانند.

«ایرفن گالاریا» با اشاره به وضعیت وخیم بیمارستان ها و کمبود جراح در نوار غزه نوشت: تعداد محدودی جراح محلی در دسترس بودند. به ما گفته شد که بسیاری از آنها کشته و یا دستگیر شده اند. برخی دیگر نیز در مناطق اشغالی در شمال یا مکان های مجاور گرفتار شده بودند و امکان خروج برای آنها وجود نداشت. فقط یک جراح پلاستیک باقی مانده بود که تمام 24 ساعت شبانه روز و هفت روز هفته را کار می کرد. خانه این جراح ویران شده بود و مجبور بود که در بیمارستان زندگی کند. او تمام دارایی ها و وسایل شخصی خود را در دو کیف دستی کوچک قرار داده بود. البته این جراح خوش شانس بود زیرا دختر و همسرش زنده بودند اگرچه تقریبا سایر کارکنان بیمارستان در غم از دست دادن عزیزان خود عزادار بودند.

این پزشک آمریکایی به دشواری ها، چالش ها و مسیولیت های خطیر خود پرداخت و افزود: من بلافاصله کارم را آغاز کردم و روزانه 10 تا 12 عمل جراحی انجام می دادم و هر بار 14 تا 16 ساعت کار می کردم. اتاق عمل اغلب به دلیل بمباران می لرزید و گاها این اتفاق هر 30 ثانیه رخ می داد. ما در محیط های غیراستریل فعالیت می کردیم که پیش از آن بسیار غیرقابل تصور بود. ما حتی دسترسی محدودی به تجهیزات پزشکی حیاتی داشتیم و به همین دلیل مجبور می شدیم که دست ها و پاها را در شرایطی قطع کنیم البته اگر تجهیزات وجود داشتند، کار به اینجا نمی کشید. همزمان با اینکه بیمارانم شروع به روایت داستان های خود می کردند، من به زمزمه های آنها گوش فرا می دادم و در عین حال آنها را برای جراحی به اتاق عمل می بردم. دیگر آمار کودکان یتیم از دستم در رفته بود. آنها پس از جراحی به جایی در بیمارستان منتقل می شدند و مطمین نبودم که چه کسی از آنها مراقبت خواهد کرد یا اصلا چگونه زنده خواهند ماند. در یک مورد، تعداد انگشت شماری از کودکان پنج الی هشت ساله که به سرشان شلیک شده بود، توسط والدین خود به اورژانس منتقل شدند اما هیچکدام یک از آنها زنده نماندند.

او آخرین روز اقامتش در نوار غزه را این گونه شرح داد: در آخرین روز اقامتم در غزه، پسر جوانی به سوی من دوید و هدیه کوچکی به من داد؛ کتیبه ای که روی آن نوشته شده بود «از غزه؛ با عشق، علی رغم این همه درد». آخرین روز مجددا در بالکن ایستادم و می شد صدای پهپادها، بمباران و انفجار را شنید اما این بار چیزی متفاوت بود؛ صداها بلندتر و انفجارها نزدیک تر. این هفته، نیروهای اسراییلی به بیمارستان بزرگ دیگری در غزه حمله کردند و آنها در حال برنامه ریزی برای حمله زمینی به رفح هستند. من از اینکه می توانستم آنجا را ترک کنم، درحالیکه میلیون ها نفر مجبور به تحمل این کابوس در غزه هستند، عمیقا احساس گناه می کنم. به عنوان یک آمریکایی، به مالیات دهندگان خودمان فکر می کنم که این تسلیحات با پول آنها ارسال می شود. فلسطینی ها به طور اجباری کوچ کرده اند و دیگر جایی برای بازگشت ندارند.

310310