قطب الدین صادقی: تیاترِ اصفهان را احیا کنید

مجله عصر نو/اصفهان قطب الدین صادقی با بیان اینکه اصفهان در تیاتر، صاحب یکی از سنت های بسیار درخشان است، گفت: برای احیای تیاترِ اصفهان به خلاقیت نیاز دارید، باید کار کنید، پژوهشگر می خواهید، به کُننده نیاز دارید و بدانید که بالاتر از حمایت نهادها، ارادۀ فردیِ آدم ها و روشن بینی هنرمندان است که اهمیت دارد.

این پیشکسوت تیاتر، سینما و تلویزیون در گفت وگو با مجله عصر نو، اظهار کرد: آنتونی گیدنز (جامعه شناس و روان شناس) دربارۀ بازیابی هویت فردی و اجتماعی که قطعاً هویت فرهنگی را نیز شامل می شود جملۀ درخشانی دارد که باید به آن توجه جدی کرد؛ اساس کلام او این است که اول باید داشته های خود را دسته بندی کنید، یعنی باید مشخص کرد که چه چیزهایی دارید؟ در گذشته چه کرده اید؟ چه چیزی آفریده اید؟ از چه تکنیک ها و روش هایی استفاده کرده اید؟ و چه محتوایی تولید کردید؟ بنابراین برای بررسی هویت، ابتدا باید همۀ این موارد توسط پژوهشگران، شناسایی و دسته بندی شود؛ یعنی در مرحلۀ نخست باید بدانید که صاحب چه گذشته ای هستید و در این گذشته چه چیزهایی وجود داشته؟ باید آن ها را شناسایی و دسته بندی کنید.

او ادامه داد: نکتۀ دوم برای بازیابی هویت از نگاهِ «گیدنز» آن است که شناساییِ گذشته به تنهایی کافی نیست، بلکه باید برای آن دست به تولید بزنید، یعنی آن را ادامه دهید و تولیداتِ شما در راستای داشته های گذشته باشد. اما سومین و مهم ترین موضوع این است که این تولیدات باید مداومت داشته باشد، یعنی به شکلی نباشد که الآن کاری را انجام دهید و پنج سال به کار دیگری بپردازید، درواقع باید کارِ خود را پشت سرهم و مانند یک جریان سیال و پیوسته انجام دهید.

این کارگردان، نویسنده و نمایشنامه نویس، تاکید کرد: با رعایت این موارد است که شما صاحب هویت می شوید. هویت، ماندن و ساختن است نه گریختن و خاطره تعریف کردن. خاطره های نوستالژی هیچ ارزشی ندارند، اما زمانی این گذشته دارای ارزش است که آن را زنده کنید و به واقعیتِ روز تبدیل کرده و برای آن کار کنید و وقت و عمر و ابتکار بگذارید. در این صورت می توانید هرکاری را انجام دهید.

صادقی افزود: اصفهان از دورۀ صفویه به بعد، نشانه های مهمِ زیادی درخصوص تیاتر مردمی، تیاتر کوچه و بازار، تیاتر مذهبی، و نقالی داشته و از همه مهم تر دارای تیاتر کمیک بوده که در نوع خود در ایران یگانه است و باید دوباره احیا شود، تیاترِ اصفهان را دوباره احیا کنید، بیافرینید.

او که یکی از شخصیت های اثرگذار در حوزۀ تیاتر و سینمای ایران به شمار می رود، گفت: نباید نشست که ابر و ماه و خورشید و فلک آماده شوند تا شما یک گام بردارید! بلکه اگر لابه لای همین مشکلات و گرفتاری ها و بحران ها و گرانی، یک قدم برداشتید عالی است، اما اگر قدمی برنداشتید هیچ وقت به جایی نمی رسید.

این هنرمند و مترجم اضافه کرد: آیا گذشتگانِ ما همگی در رفاه بوده اند؟ اصلاً چنین نیست. حافظ را سه بار برای اعدام بردند و آخرین بار وقتی که به خانه برگشت دخترش از ترس و نگرانی، تمام لوح های شعر او را پاک کرده بود و بعد از آن حافظ دق کرد. در آن شرایط، او حافظ شده است. یا ببینید که چه ستم هایی به مولانا و فردوسی و دیگران شده است! اما خودشان بودند که شرایط را به سود خود تغییر دادند. چگونه؟ با کار، با تلاش و خلاقیت، با ایمان به کار خودشان، صرف نظر از تشویق و تنبیه.

صادقی گفت: من یا کارِ خود را دوست دارم یا ندارم، این کاره هستم یا نیستم؛ اما نباید منتظر باشم تا فلانی من را تشویق یا تنبیه کند. تشویق یا تنبیهِ او در من ذره ای تاثیر ندارد، من کارِ خودم را می کنم.

این استاد دانشگاه افزود: آگاهی بر زیبایی شناسیِ کارم و آگاهی بر محتوای درست و آگاهی بر سازنده بودنِ تیاتر، راهنمای من است. من کاری جز این در جامعه ندارم و باید وظیفه ام را به درستی انجام دهم. باید این تعریف در میان همه وجود داشته باشد، نه اینکه فرد منتظر باشند که فلانی قدمی برای او بردارد و یا کمکی بکند تا او بتواند روی صحنه برود و سرفه ای کند! چراکه با این تفکر به هیچ جا نمی رسند.

او تاکید کرد: آدم های بزرگ منتظرِ کسی نیستند، بلکه خودشان شرایط را فراهم می کنند و در بدترین شرایط، خلاقیتِ خود را ترک نمی کنند. قبل از هر چیز با آدم های دارای اعتقاد کافی به کارشان نیاز دارید.

انتهای پیام