اکبر عبدی به مناسبت تولدش چه هدیه ای برای سینمای ایران دارد؟

آفتاب نیوز :

یک لحظه در ذهن تان بگردید و ببینید آخرین باری که اکبر عبدی را در نقشی دیدید که تحسینش کردید کِی بوده؟ بیش از یک دهه قبل و در سال ۱۳۹۰، عبدی در نقش مادر رضا عطاران در «خوابم میاد» ساخته خود عطاران بازی کرد و از سی امین جشنواره بین المللی فجر برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

از آن تاریخ به بعد شاید تنها نقش آفرینی مهم عبدی بازی در نقش حاج یوسف «رسوایی» (مسعود ده نمکی، ۱۳۹۱) بوده است. ظرف این ۱۲ سال عبدی در بیش از ۲۰ فیلم بازی کرده که در خاطر کسی نمانده، اما حتما از نظر مالی برای او آورده کلانی داشته که پذیرفته در این همه فیلم بد و ضعیف بازی کند و اعتباری را که در دهه های ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ تا اوایل دهه ۱۳۸۰ داشت، ازدست رفته ببیند. عبدی که سابقه کار با داریوش مهرجویی (اجاره نشین ها)، ناصر تقوایی (ای ایران)، علی حاتمی (مادر، دلشدگان)، ابوالحسن داودی (سفر جادویی)، محمدرضا هنرمند (دزد عروسک)، بهروز افخمی (روز فرشته) و همایون اسعدیان (مرد آفتابی) را دارد و نقش های خاطره انگیزی مثل ملیجک در «ناصرالدین شاه آکتور سینما» و اکبر در «هنرپیشه» را بازی کرده، از اواسط دهه ۱۳۸۰ تقریبا به هیچ پیشنهادی نه نگفت و ترجیح داد تا وقتی که می تواند در هر فیلمی حاضر شود. این انتخاب عبدی است و نمی توان به او خرده گرفت. در همان سال های اوجش هم عبدی در کار های ضعیف و بی ارزش هم بازی می کرد، اما، چون به بازیگری باور داشت، فرصت حضور در کار های بزرگان سینما را از دست نمی داد. او مشتاق خلق شخصیت های جدید بود و هر نقشی را فرصتی می دید تا در وجودش و توانایی ها و تجاربش دست به اکتشاف بزند و از دل مصالحی که در اختیار دارد، شخصیت تازه ای بیافریند. به مرور زمان، با تغییر ارزش های جامعه و با بالا رفتن سن عبدی، این انگیزه در او ضعیف و ضعیف تر شد. از همین روست که در سال های اخیر حرف ها و رفتار های او مورد توجه قرار می گیرد، چون فیلم ها و نقش هایش توجهی جلب نمی کند. با این حال نمی شود روز های خوب عبدی را فراموش کرد. کاش عبدی تا تولد ۶۵ سالگی اش یک نقش ماندگار دیگر به سینما هدیه دهد. ۶ نقش مهم سینمایی کارنامه او را به مناسبت تولدش مرور کرده ایم.

اجاره نشین ها، ۱۳۶۵

اولین نقش آفرینی عبدی در سینما نیست. پیش از آن، عبدی در سه فیلم دیگر هم بازی کرده بود، ولی با این نقش نشان داد چه استعداد نابی در کمدی دارد. هنر عبدی در این فیلم بازی در نقش برونگراست، بدون اغراقی که نمایشی بودن بازی اش را به عاملی ناخوشایند بدل سازد. بازی او دقیقا منطبق بر حال و هوای فیلم اجتماعی و رئالیستی مهرجویی بود.

مادر، ۱۳۶۸

در این فیلم عبدی در نقش غلامرضای کم عقل و نیمه دیوانه که کوچک ترین فرزند خانواده ای است که به بهانه بیماری و مرگ قریب الوقوع مادر دور هم جمع می شوند، بازی درخوری از خودش ارائه داد. عبدی برای این نقش سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد را از هشتمین جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. دوبله منوچهر اسماعیلی به جای عبدی در تکمیل شخصیت او نقش مهمی داشت.

ناصرالدین شاه آکتور سینما، ۱۳۷۰

ملیجک شخصیت اصلی فیلم نیست، اما اگر نبود و اکبر عبدی آن را بازی نمی کرد، «ناصرالدین شاه آکتور سینما» حتما چیز مهمی کم داشت و این طور دیدنی و یکه نمی شد. در میان شخصیت های پرتعداد فیلم، عبدی نقش ملجیک را با شیرینی و رِندی خاصی بازی کرده که در خاطر کسانی که فیلم را دیده اند، ماندگار شده است.

هنرپیشه، ۱۳۷۱

عبدی در این فیلم نقش بازیگر موفق فیلم های کمدی به نام اکبر عبدی را بازی می کند که به دلیل نازایی همسرش، زندگی شخصی اش دچار مشکلاتی شده. وقتی عبدی این فیلم را بازی کرد، هنوز یک دهه از ورودش به عالم سینما نمی گذشت، اما او به چنان اعتمادبه نفس و پختگی ای رسیده بود که حاضر شد نقشی شبیه به خود واقعی اش را جلوی دوربین بازی کند.

آدم برفی، ۱۳۷۳

احتمالا برای اولین بار بعد از انقلاب، اکبر عبدی در این فیلم نقش مردی زن پوش را ایفا کرد که در زمان خودش حسابی جنجال برانگیز شد و یکی از دلایل توقیف ۳ ساله فیلم بود. عباس در آرزوی مهاجرت به امریکاست و برای رسیدن به آرزویش تن به زن پوشی می دهد؛ اما وقتی با دنیا (آزیتا حاجیان) آشنا می شود، عشقِ نقد را به رؤیای نسیه ترجیح می دهد.

خوابم میاد، ۱۳۹۰

عبدی در نخستین ساخته سینمایی رضا عطاران نقش مادر پیر او را بازی کرد و موفق شد برای این نقش جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از جشنواره سی ام فیلم فجر بگیرد. اگر کسی نداند که عبدی مرد است، بعید است با دیدن او در این فیلم پی به جنسیت واقعی اش ببرد. پیرزنی بامزه و باورپذیر که یکی از آخرین بار هایی بود که عبدی هنر بازیگری اش را بر پرده نشان داد.