آیشمن: ضد یهودی نبودم، فقط … / هیملر، ناقلا و زرنگ بود

به گزارش خبرگزاری مجله عصر نو، روز جمعه ۲۴ آذر ۱۳۴۰ آدولف آیشمن مسئول اداره ی امور مربوط به امور یهودیان حکومت آلمان نازی در دادگاه ویژه ی اسرائیل به جرم قتل شش میلیون یهودی به اعدام محکوم شد و درست شش ماه بعد باز هم در روز جمعه ساعت ۱۱ خرداد ۱۳۴۱ در اورشلیم( شهر قدس) به دار آویخته شد. او که پس از سقوط آلمان نازی در جنگ دوم جهانی به آرژانتین گریخته بود، سرانجام پس از چند سال، شناسایی و برای محاکمه به اسرائیل منتقل شد. روز پنج شنبه هشتم شهریور ۱۳۴۱ سه ماه پس از اعدام آیشمن روزنامه ی اطلاعات، خبر داد که آیشمن در طول مدتی که در اورشلیم(شهر قدس) زندانی بوده یادداشت هایی نوشته که به طرزی مرموز به بیرون درز کرده است، اطلاعات از همان روز این یادداشت ها را با ترجمه ی احمد مرعشی به صورت سریالی منتشر کرد. ادامه ی این یادداشت ها را به نقل از روزنامه ی اطلاعات (به تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۴۱) می خوانید:

از این لحظه به بعد مهاجرت دادن یهودیان بدون استثنا و به هر عنوانی ممنوع است. آن گاه به من اطمینان داد که نه من و نه هیچ کدام از همکارانم در نابود کردن یهودیان ماموریتی نخواهیم داشت، بلکه نگهبانانی خواهیم بود برای تحویل دادن یهودیان به جلادان.

از این ملاقات به بعد بود که «حل مسئله ی نهایی یهود» معنی دیگری پیدا کرد یعنی: قتل عام و سوزاندن آن ها.

و چنین تصمیم موحشی را ما در کنفرانس فوق العاده ای که به تاریخ ۲۰ ژانویه ی ۱۹۴۲ در ناحیه ی «وان زه» واقع در نزدیکی «برلن» افتتاح گردید اتخاذ نمودیم. صورت مدعوین این کنفرانس را من تهیه کردم و نزد هایدریش بردم. هایدریش اسامی عده ای را خط زد، سپس کارت های دعوت را ارسال داشتیم. عده ای از حضور در این کنفرانس عذر خواستند و نیامدند.

هنوز یادم هست که وقتی کنفرانس افتتاح شد من و هایدریش مولر کنار بخاری جا خوش کرده بودیم. در آن روز توجه پیدا کردم که او برای اولین بار در عمرش داشت سیگار می کشید. نه تنها سیگار کشید، بلکه کنیاک زیادی هم نوشید. در حالی که قبلا اصلا لب به الکل نمی زد. پس از پایان کنفرانس باز من و او با هم نشستیم و تلافی خستگی های حاصله از کنفرانس چندساعته را با صحبت های خصوصی به در آوردیم.

هیملر هرگز به طور کتبی دستور نفله کردن یهودیان را نداد. خیال می کنید او آن قدر احمق و بی احتیاط بود که بنشیند و بنویسد: «آیشمن عزیزم، پیشوا دستور قتل عام یهودیان را صادر کرده است»؟! راستش را بخواهید او آن قدر ناقلا و زرنگ بود که در این گونه مواقع حتی یک خط هم به کسی مدرک نمی داد.

خوب یادم است که هیملر همیشه دستوراتش را به طور شفاهی به اوبر گروین فوهرر «اوسوالد پوهل» گوشزد می کرد. پوهل سرپرست اردوگاه های مرگ بود. من شخصا هرگز دستور قتل عام کسی را از او دریافت نکردم.

از همه ی این ها گذشته قسمت ما با قتل عام یهودیان کاری نداشت، ما فقط مامور سوار کردن و حمل یهودیان به سوی اردوگاه های مرگ بودیم. نمایندگان و فرستادگان من در سراسر مناطق اشغالی اروپا فعالیت می کردند. مقامات محلی هم مامور بودند در ریسه کردن و حمل یهودیان به فرستادگان من کمک کنند.

هاوپست اشتورم هوفرر «ریشتر» مامور من در بخارست بود. هاوپست اشتورم فوهرر «ویس لیسنی» در پرسبورگ فعالیت می کرد هاوپست اشتورم فوهرر «دانیکر» در پاریس. کلیه ی این نمایندگان در مناطق ماموریت شان از حداکثر احترام و مزایا برخوردار بودند زیرا که آن ها دست های هیملر در اروپا به شمار می آمدند.

با وجودی که پست من زیاد اهمیت نداشت، مع ذلک تنها عضو گشتاپو بودم که به مرئوسین من ماموریت های خارج از کشور داده می شد. ولی اگر یکی از نمایندگان من در خارج با مقامات محلی آبش به یک جوی نمی رفت من شخصا اختیاری برای حل موضوع نداشتم بلکه به رئیسم «گروین فوهرر مولر» مراجعه می کردم تا دستورات لازم را او صادر نماید. مولر انسانی بود خیلی خیلی سنگدل تر و مخوف تر از هیملر.

قبل از آن که به شرح وقایع بعد بپردازم باید یک بار دیگر بگویم که من ضد یهودی نبودم، بلکه فقط از نظر سیاسی با یهودی ها میانه نداشتم. آن هم به خاطر این که قسمت اعظم اقتصادیات ما را قبضه کرده بودند.

من برنامه ی حرکت دادن قطارهای حامل یهودیان را به سوی اردوگاه های مرگ تنظیم کرده با همکاری وزارت حمل و نقل به مرحله ی اجرا گذاشتم. به زودی قطارها پشت سر هم به راه افتادند.

در تمام مدت آن سال، گرفتاری هایی داشتیم. یکی از این گرفتاری ها آن بود که پلیس فرانسه مرددانه با ما همکاری می کرد. حتی حکومت لاوال نیز احتیاط و محافظه کاری را به خصوص در این مورد از دست نمی داد. در ایتالیا و بلژیک که ابدا با ما هیچ گونه همکاری صورت نمی گرفت. به خصوص در هلند که مبارزه ی ما به خاطر توقیف یهودیان به صورت یک مبارزه ی واقعی درآمده بود، زیرا هلندی ها ابدا بین یک نفر هلندی مسیحی و یک نفر یهودی فرقی قائل نبودند و از یهودیان بسان هم وطنان واقعی خود جانبداری می کردند. آن ها می گفتند: یا همه ی ما هلندی هستیم، و در غیر این صورت هیچ کدام مان تبعه ی هلند نیستیم. دانمارک نیز موانع زیاد سر راه ما پدید آورد. خود پادشاه دانمارک حمایت از یهودیان را شخصا به عهده گرفت به همین جهت تعداد کثیری از یهودیان دانمارک موفق به فرار شدند.

مع ذلک دستگاه ما بیکار نمی ماند، روزی نبود که چندین قطار مملو از یهودیان خاک فرانسه و هلند را به مقصد ارودگاه های مرگ ترک نکنند. بنابراین ملاحظه می کنید که سفرهای مداوم من به پاریس و لاهه هیچ کدام بی دلیل نبود. البته من برای مشاهده ی چگونگی قطارها می رفتم و می خواستم همیشه واگن به میزان کافی در خط موجود باشد وگرنه به خود یهودیان ابدا توجهی نداشتم. چه کسانی بار این واگن ها می شدند در نظر من علی السویه بود، خواه روسای بانک بودند یا دیوانه های زنجیری. از نظر من تفاوتی نداشتند.

هرچه ما در تعقیب یهودیان به اروپای شرقی نزدیک می شدیم اشکالات کار ما نیز اندک اندک از بین می رفت. فقط در مجارستان بود که باز جزئی اشکالاتی مزاحم ما گردید.

در رومانی شرایط فوق العاده مناسب بود. «هگپوت اشتورم فوهرر ریشتر» مامور من در بخارست آدم خوبی بود. چنان تبلیغی علیه یهودیان راه انداخته بود که خود اهالی رومانی هزاران نفر از یهودیان مقیم آن کشور را قتل عام کردند.

مقامات چکسلواکی یهودی های خود را چنان به ما تعارف می کردند که گویی داشتند آبجو به ما تعارف می نمودند. «تی سو» کشیش کاتولیکی که در آن کشور عضو دولت بود خود یکی از ضد یهودی های دوآتشه به شمار می آمد.

در نیمه ی دوم سال ۱۹۴۱ بود که من اولین تدارکات قتل عام یهودیان را به چشم دیدم. اوبر گروین فوهرر هایدریش به من دستور داده بود از «مای دان اک» که یک دهکده ی لهستانی واقع در اطراف لوبلین بود بازدیدی به عمل آورم.

ادامه دارد…

۲۵۹