چه کسی ما را از خواب بیدار کرد؟!

به گزارش مجله عصر نو،غلامرضا صادقیان در سرمقاله جوان نوشت: 

حمله نیمه شب اسرائیل به ایران کسی را از خواب بیدار نکرد، اما اتفاقات یک سال اخیر بسیاری را! اولین بیداری در میان قشری بود که ده ها نوشته و تحلیل و سخنرانی درباره مهم بودن جایگاه حقوق بشر در غرب و اهمیت پیوستن به این فرهنگ و مرام و نیز درباره اهمیت سازمان های بین المللی مثل سازمان ملل در کارنامه داشتند. هرچند بسیاری از اینان شاید به این دلیل که خودشان یا فرزندان شان در آینده با منع وتعقیب دانشگاه ها و مراکز غربی روبه رو نشوند، سکوت کرده اند، اما در وضعیت چهره به چهره اعتراف می کنند که باورشان به غرب فروریخته است. این چیز ساده ای نیست. حرفی که بعد از انقلاب در دنیا شعار شد و کثیری از خاص و عام آن را به نقد و حتی تمسخر دائم می گرفتند، یکباره تبدیل به باور همان ها شد. شعار را نباید به شکل شعاری ترویج کرد. شعار انقلاب استکبارستیزی بود، اما چون برخی مبلغان شعارهای انقلاب آن را با زبانی غیرآکادمیک و به شکل تقلیدی و شعاری ترویج می کردند، بهانه ای برای تمسخر آن بود. حالا، اما تبدیل به یک انگاره قرص ومحکم شده است. 

اگر دستاورد مقاومت فقط همین بود، غیرقابل قیمت گذاری بود. اما بسیار بیش از این است. در میان همین قشر خاص و گروهی از عوام که پای رسانه ای لندنی کاشته شده اند، باور دیگری هم بود که امریکا (یا اسرائیل) اراده کند می تواند کل نظام دفاعی ما را ویران کند. معاون راهبردی رئیس جمهور نخستین مقام رسمی بود که به حمله دیشب واکنش نشان داد و از تعابیری استفاده کرد تا آن جمله معروف خود را که امریکا با یک بمب چنان می کند، از اذهان پاک کند. او در این مقام تنها نبود. بسیاری مثل او فکر می کردند که نسبت امریکا و ما همین است و از درک تفاوت ها با تکیه بر فهم عقلی عاجز بودند. تجربه شب گذشته این باور را هم فروریخت. وقتی این دسته می پنداشتند امریکا می تواند با بمب (یا فوقش با یک حمله) کار ما را یکسره کند، در ذهن خود مقابل این پرسش که پس با این همه دشمنی چرا نمی کند، جز رأفت و انسانیت و بزرگ منشی و اصول اخلاقی و باقی فضایل انسانی چیزی نمی توانستند به امریکا نسبت بدهند. 

جای دیگری که بسیاری از خواب بیدار شدند، ضربات وعده صادق بود. کسی در جایگاه یک روزنامه نگار که هم با قشر دانشگاهی و نخبه دمخور است و هم با مردم کوچه وبازار، خوب می داند که رفته رفته می رفت درک خاص و عام از توانایی موشکی ایران این باشد که همان آبگرمکن رسانه های لندنی است. اما حالا آن موشک های وعده صادق و آن تصاویر فرود موشک ها مثل شرشر باران در پایگاه نواتیم هرگز از ذهن ایرانیان و مستضعفان جهان پاک نمی شود. همانند حمله به عین الاسد که نخستین حمله به پایگاه های امریکا بعد از جنگ دوم بود، وعده صادق نیز حمله به امریکا و ناتو بود و این اهمیت کار را صدچندان ساخت. آن تجربه حتی به خود نیروهای نظامی ما کمک کرد تا محاسبات آینده را دقیق تر کنند. این ها جز با تجربه مقاومت یک ساله اخیر ممکن نبود. تغییر باورها محال می نمود. موشک باران دویست تایی در محافظت شده ترین پایگاه نظامی جهان قابل بحث نبود. جرئت نکردن امریکا و اسرائیل در پاسخ قوی به ایران، خنده دار بود. این چیزی است که آن را پیروزی می نامیم و آن قدر بزرگ است که غول رسانه ای غرب و قدرت پروپاگاندای آن را مقهور خود ساخته است.

انتهای پیام