ظهور نویسندگان جوان، از نقاط قوت داستان نویسیِ امروز است

مهدی یزدانی خرم در گفت وگو با مجله عصر نو و با بیان اینکه جشنواره هایی که با محوریت داستان برگزار می شوند موجب نفس گیری برهه ایِ فضای ادبی می شوند که بسیار جذاب است، بیان کرد: من نویسنده های بسیاری را در این جشنواره ها کشف کرده و آن ها را در گذر زمان برای چاپ کتاب هایشان راهنمایی کرده ام و البته در بخش هایی نیز که عهده دار مسئولیتی بودم با آن ها همکاری داشته ام. در این خصوص باید بگویم که مهم ترین دستاورد این جشنواره ها ازجمله جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود این است که ما با برگزاری آن ها می توانیم نویسندگان جوان و ناشناخته را کشف کنیم.

او با بیان اینکه اصفهان شهر جذابی است و جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود نیز فضای بسیار جذابی دارد که همواره جزو جوایز محبوب حوزۀ داستان نویسی در این سال ها به شمار می رفته است، ضمن ابراز خرسندی از تداوم برگزاری آن، ادامه داد: من معتقدم که لازم است تا کتاب های برگزیده و منتشرشدۀ سال نیز داوری شوند و به آن ها جایزه تعلق بگیرد چراکه این اقدام سبب افزایش مخاطبان این جشنواره خواهدشد.

نویسنده رمان های «خون خورده»، «سرخ سفید»، «من منچستریونایتد را دوست دارم»، «ناصر حجازی» و «به گزارش اداره هواشناسی: فردا این خورشید لعنتی» درخصوص نقاط ضعف داستان نویسی و ادبیات امروز ایران نیز توضیح داد: در دو سال گذشته فضای ادبیات ایران کمی سقوط کرده است و آثار خوبِ منتشرشده بسیاراندک هستند، ضمن اینکه تعدادی از آثار نیز توسط بازیگران و سلبریتی ها نوشته شده و در نشریه های معروف چاپ می شوند که متأسفانه عمدتاً آثار بی ارزشی هستند و همیشه در دوره های مختلف در ادبیات ما حضور داشته اند. درمجموع، ضعف در رمان نویسی بسیار مشهود است که نشان دهندۀ کم کاری نویسنده ها و ضعف شدید آن ها در پرداخت ساحت رمان است و به دلیل اطلاع رسانی ضعیف از چاپ کتاب ها، مردم ترجیح می دهند کتاب های غیرفارسی را تهیه کنند.

یزدانی خرم که داور دومین دوره جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود بوده است، اضافه کرد: اینکه بخشی از ناشران کتابی را چاپ می کنند، جلسه رونمایی می گیرند و در فضای مجازی پست و استوری می گذارند، حمایت از کتاب نیست! بلکه سر باز کردن بدیهی ترین کاری است که می توان برای یک کتاب انجام داد. من فکر می کنم چاپ زیاد کتاب های سلبریتی ها به ادبیات لطمه وارد کرده و مردم این آثار را به مثابۀ ادبیات تلقی می کنند که من نگران هستم این موضوع سبب ایجاد انشقاق نسلی شود.

او ادامه داد: به طورکلی ادبیات امروز ایران حرف زیادی برای گفتن ندارد مگر چند نویسندۀ محدودی که در حال فعالیت هستند. من به عنوان فردی که ۱۷ سال مدیریت نشر را به عهده داشته ام، به وضوح شاهد کیفیت پایین عمدۀ آثار دریافتی هستم که البته چاپ نمی شوند و آثار خوبی که منتشر می شوند نیز آن چنان که باید دیده نمی شوند. لازم است که معدود آثار خوب به خوبی معرفی شوند و اجازه دهیم که بدون حب و بغض و حسادت که دستاورد اول ادبیات ما است بهتر دیده شوند.

این داستان نویس، روزنامه نگار و منتقد ادبی، درخصوص نقاط قوت داستان نویسی و ادبیات امروز ایران نیز توضیح داد: ظهور تعدادی نویسندۀ جوان، از نقاط قوت داستان نویسیِ امروز است و من فکر می کنم که یک تلنگر به نویسنده های مهمِ حال حاضر کشور واردشده است که صرفاً با کتب موفق گذشتۀ خود نمی توانند هر اثری را چاپ کنند و فکر کنند که مردم از آن ها استقبال می کنند. ما درحال حاضر شاهد شکست های متعدد نویسندگان پرفروش و خوب هستیم و این تنبیه بزرگ ازسوی مخاطب سبب می شود که نویسنده، اثر بهتری ارائه دهد. فضای سانسور نیز همیشه برای نویسندگان وجود دارد و من امیدوارم که در دولت جدید گشایش بهتری دراین باره نیز ایجاد شود.

او درخصوص اهمیت برگزاری جشنوارۀ دانشجویی داستان کوتاه زاینده رود در کمک به احیای این رود نیز تصریح کرد: در این باره دو مسئله وجود دارد؛ اولین مورد، مسئله جغرافیایی و خشک سالی و موضوع دوم نیز حافظه تاریخی است. هنر و ادبیات می تواند به قدری موثر باشد که یک رود تا سال ها جاری شود یا نشود و به همین دلیل داستان نویسی دربارۀ زاینده رود و وجود جشنواره ای با این نام سبب می شود که این مسئله در حافظه ها باقی بماند و ما با جاری شدن رود، احساس می کنیم که به عنوان نویسنده، تأثیری در جاری شدن آن داشته ایم چراکه مسئله خشک سالی، گذرا است.

یزدانی خرم تأکید کرد: مکان ها و بخش های مختلفی از طبیعت، عناصر سازندۀ ما هستند و با روایتشان حتی در فقدانشان به شدت می توانیم آن ها را جاری و ساری کنیم و هنگامی که داستانی دربارۀ زاینده رود نوشته شود، پس قطعاً جاری است و می توان این موضوع را در داستان مشاهده کرد.

انتهای پیام