آیا از زن به دنیا آمدنت راضی هستی؟/ زنان جوان ایرانی پاسخ می دهند

به گزارش خبرگزاری مجله عصر نو، در بهمن 1352 مجله ی «زن روز» در قالب مسابقه ای پنج پرسش را با مخاطبان خود که طبیعتا زنان بودند در میان گذاشت. این پنج پرسش عبارت بودند از: 1- آیا از زن به دنیا آمدنت راضی هستی؟ 2- تو خوشبخت تری یا مادرت؟ 3- حسن ها و عیب های تو چیست؟ 4- رییس مرد بهتر است یا رییس زن؟ پاسخ هایی که زنان جوان آن نسل یعنی پنج دهه ی پیش به نخستین پرسش دادند قابل تامل بود. برخی از این پاسخ ها را به پرسش نخست که در مجله ی زن روز به تاریخ 13 بهمن 52 منتشر شد در پی می خوانیم:

شهین. ی 25 ساله – لیسانسه ی علوم تربیتی و دبیر دبیرستان: از زن بودنم احساس نفرت می کنم

من نه تنها از زن بودن خودم راضی نیستم، بلکه از این بابت احساس نفرت می کنم و هنوز هم امیدوارم که روزی مرد بشوم و بتوانم از مزایای مرد بودن در این اجتماع استفاده کنم: مزایایی که به وسیله ی آن ها مردها می توانند به زنان ایرانی ظلم کنند، و نمونه ی روشن آن مسیله ی ادامه ی تحصیل است. اگر مردی در سن سی سالگی هم اراده کند که درس بخواند، این امکان برایش وجود دارد، حتی اگر متاهل و پدر چند فرزند هم باشد، ولی زن با وجود کارهای خانه و بچه داری و گرفتاری های روحی و جسمی دیگر چگونه می تواند به تحصیلاتش ادامه دهد؟ مثلا خودم در سال 1350 از دانشکده ی علوم تربیتی دانشگاه تهران فارغ التحصیل شدم و خیلی دلم می خواست که باز هم به تحصیلاتم ادامه دهم، اما در همان سال در اثر اشتباه همسرم و با داشتن یک پسر کوچولو، صاحب پسر کوچولوی دیگری شدم و بدین ترتیب از شرکت در کنکور فوق لیسانس و ادامه ی تحصیل در رشته ی مورد علاقه ام محروم ماندم و این ظلم شوهرم را – که به هر حال یک مرد ایرانی است – هرگز فراموش نمی کنم. اکنون هم کلاسی های سابق من دارند ماه های آخر دوره ی فوق لیسانس را می گذرانند، و حال آن که پس از کوشش بسیار به ناچار به قبول شغل دبیری اکتفا کردم و بعد از تدریس هم مجبورم بقیه ی اوقاتم را به خانه داری و آشپزی و بچه داری بپردازم، و البته همواره به دوستانی که توانسته اند به تحصیلات عالی خود ادامه دهند رشک می برم و این شکست من تنها در اثر روحیه ی خودخواهی و مغرورانه ی یک مرد ایرانی است که علی رغم میل من وجود بچه ی دیگری را در سال چهارم دانشکده به من تحمیل کرد و الا حالا من هم ماه های آخر دوره ی فوق لیسانس را می گذراندم.

توران خراجی نژاد 19 ساله، دانش آموز: کاش مرد بودم و گرد جهان می گشتم…

بلی، من واقعا دلم می خواهد که کاش مرد بودم، یک مرد آزاد، یک مرد قدرتمند، یک مرد شریف… دلم می خواست مرد بودم تا بتوانم بدون هیچ مشکلی به آرزوهای خودم برسم؛ به عنوان یک خلبان آسمان ها را بشکافم، و به عنوان یک جهانگرد دور دنیا را بگردم و دیدنی ها را ببینم… به راستی هم ما از دختر بودن خودمان چه چیزی دیده ایم؟ در گذشته که همیشه توسری خور و ظلم دیده بودیم و حالا هم نتوانسته ایم هنوز قدرت واقعی را در دست های ظریف خود احساس کنیم. درست است که حقوق زن و مرد برابر اعلام شده، ولی این برابری و تساوی از خیلی جهات می لنگد. مثلا من جرات ندارم از یک خیابان خلوت عبور کنم، چون لشکر بی کاران و عیاران متلک گو پرسه می زنند. من عاشق سیر و سفر و گشت و گذار هستم ولی حق ندارم به تنهایی به سفر بروم چون یک دخترم. من اهل معاشرت و گردش هستم، ولی مادرم اجازه ی چنین کارهایی را به من نمی دهد و بهانه اش این است که: «تو دختری! مردم پشت سرت هزار جور حرف می زنند!» من حق ندارم بعد از ساعت 8 در بیرون از خانه بمانم و مثلا به خرید بروم، چون که دخترم. دلم می خواهد به کلاس های تقویتی بروم اما نمی توانم چون که این کلاس ها از ساعت 8 به بعد شروع می شود… خلاصه دختر بودن هزار جور دردسر دارد. یک دختر نباید با پسری صحبت کند، یک دختر نباید بلند بخندند، یک دختر نباید هوس گردش و تفریح بکند. وای که دارم دیوانه می شوم و از خودم و دختر بودنم لجم می گیرد. بلی، من واقعا دلم می خواست که مرد بودم و برای همه ی پسرها یک معلم می شدم و ثابت می کردم که شخصیت یک مرد در این نیست که صورتش را صاف کند و سر راه دخترها بایستد و متلک بگوید و چشمک بزند، و در جاهای خلوت و شلوغ مدام در فکر آزار و اذیت زن ها و دخترها باشد. کاش من مرد بودم تا این قدرت را داشتم که سر همه ی مردان هرزه را از گردن بزنم!

م. ص لیساسه ی فیزیک: ما آزادی تند و تیز و تلخ و شور و انقلابی نمی خواهیم

اگر مرد بودم چه می شد؟ آیا مرد آزاد است و زن نیست؟ آیا مرد خوشبخت تر از زن است؟ آیا زندگی مرد بهتر از زن است؟ آیا مرد بالاتر از زن است؟

اگر من این سوال ها را دیروز از خودم می کردم، جواب همه ی آن ها مثبت بود و همیشه اجتماع بزرگ کشور و اجتماع کوچک خانواده را مقصر می دانستم که باعث یک زندگی محدود برای من شده بودند به دلیل این که زن بودم. دیروز من حق داشتم این طور فکر کنم، ولی امروز حق ندارم. امروز من جواب تمام این سوالات بالا را منفی می دانم چراکه من دیگر به عنوان یک زن ایرانی وارد جامعه شده ام و باید از کلمه ی «ما» به جای کلمه ی «من» استفاده کنم. ما زنان امروز ایران با زنان دیروز خیلی فرق داریم. ما زنان آزادی هستیم و با آن که شاید ظاهرا در بعضی موارد آزاد نباشیم، ولی دست کم آزادیم که آزادانه فکر کنیم و سخن بگوییم. ما در گذشته آزادی نداشتیم و این خود مانع پیشرفت ما در جامعه شده بود و زندگی محدود و یکنواخت و خسته کننده ای را برای ما به وجود آورده بود و حتی همان محدودیت های سابق باعث برخی انحرافات نیز می شد. ما اکنون دریافته ایم که از همین آزادی هم باید در حد اعتدال استفاده کنیم چراکه نمونه ی اسف انگیز برخی از دختران و پسران جوان اروپا و آمریکا را در جلوی چشم داریم که در اثر داشتن آزادی بیش از حد و افراطی، دیگر حتی از آزادی خودشان نیز لذت واقعی نمی برند و به همین جهت به مواد مخدر و انحرافات جنسی روی می آورند و در حقیقت به تدریج خود را از بین می برند. ما آزادی تند و تیز و تلخ و شور و انقلابی نمی خواهیم، این نوع آزادی ها باعث جوان مرگی است. همین قدر که مرد و زن تحصیل کرده و باشعور در چشم قانون و جامعه از حقوق یکسان برخوردا باشند کفایت می کند. نه زن زیردست مرد و نه مرد زیردست زن. آن ها باید مساوی باشند. ما باید زندگی آینده مان را بر اساس تعادل بسازیم، باید واقعیت زندگی انسانی را درک کرده جامعه ی ایران را با دقت و وسواس و آگاهی و عشق و پاکی و ایمان بنا کنیم. اگر به طور منطقی درباره ی انسان ها بیندیشیم، متوجه می شویم که مرد و زن هر دو به یک نسبت اما به شیوه های مختلف مسیول زندگی اجتماعی و خانوادگی و پشتیبان یکدیگرند. امروز دیگر تنها کسانی مرد را بالاتر از زن می دانند که سطح فکرشان بسیار پایین و افق دیدشان محدود است بنابراین هرگز یک زن آگاه ایرانی به دلیل زن بودن خود را مغبون احساس نمی کند و نمی گوید که ای کاش مرد بودم.

25957