خلاصه کتاب کاش ما هم خانه ای داشتیم ( نویسنده خوآن پابلو ویلالوبوس )

«کاش ما هم خانه ای داشتیم» اثر خوآن پابلو ویلالوبوس، رمانی است که با زبانی طنزآمیز و گزنده، فساد عمیق سیاسی و فقر ریشه دار در مکزیک را به تصویر می کشد. این اثر، روایتی جذاب از یک خانواده مکزیکی است که در کشاکش با واقعیت های تلخ جامعه ای استبدادزده و غرق در فساد، برای بقا می جنگند و معنای حقیقی خانه و وطن را در دل ویرانی ها جستجو می کنند.

این کتاب با ظرافتی خاص، مرز میان کمدی و تراژدی را در هم می شکند و خواننده را به سفری تأمل برانگیز در قلب جامعه ای دعوت می کند که خشونت و بی عدالتی در آن به قاعده ای طبیعی تبدیل شده است. ویلالوبوس با استفاده هوشمندانه از طنز سیاه و عناصری از رئالیسم جادویی، تصویری زنده و تکان دهنده از زندگی مردمی ارائه می دهد که در چرخه ای بی پایان از فقر و ناکامی گرفتار آمده اند.

آشنایی با خوآن پابلو ویلالوبوس: صدای طنز در دل واقعیت

خوآن پابلو ویلالوبوس، نویسنده برجسته مکزیکی، در سال ۱۹۷۳ دیده به جهان گشود. او پس از تکمیل تحصیلات خود در رشته های بازاریابی و ادبیات اسپانیایی، به یکی از صداهای مهم و تأثیرگذار در ادبیات معاصر آمریکای لاتین تبدیل شد. ویلالوبوس که هم اکنون در اسپانیا اقامت دارد، کارنامه ای درخشان در خلق آثاری دارد که با ظرافت خاصی به نقد اجتماعی و سیاسی می پردازند.

نخستین رمان او با عنوان «پایین سوراخ خرگوش» (Down the Rabbit Hole) که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، بلافاصله مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و به لیست نهایی جایزه معتبر اولین کتاب گاردین راه یافت. این کتاب به بیش از ۱۵ زبان دنیا ترجمه شده و ویلالوبوس را در عرصه بین المللی مطرح ساخت.

سبک نوشتاری ویلالوبوس به شدت متأثر از ادبیات انتقادی است. او با بهره گیری از طنز، کاریکاتور و کمدی سیاه، به افشای تراژدی ها و واقعیت های تلخ جوامع جهان سوم می پردازد. وی اعتقاد دارد که در برابر خوف و وحشت، طنز و بذله گویی می توانند ابزارهایی قدرتمند برای بیان اعتراض و نمایان ساختن خشم فروخورده باشند. او توانسته است با این رویکرد، در کنار نویسندگان بزرگی چون گابریل گارسیا مارکز و ماریو بارگاس یوسا، جایگاه خود را در ادبیات آمریکای لاتین تثبیت کند، هرچند مسیر روایی و انتقادی او مختص خود اوست.

رمان «کاش ما هم خانه ای داشتیم»: طنزی تلخ بر بستری از فقر و فساد

کتاب «کاش ما هم خانه ای داشتیم» (عنوان اصلی: Quesadillas) یک رمان اجتماعی با لحنی طنزآمیز و گزنده است که به طور مشخص در ژانر کمدی سیاه و رئالیسم جادویی قرار می گیرد. این اثر، فضایی از مکزیک دهه ۸۰ میلادی را به تصویر می کشد، به ویژه در شهری دورافتاده به نام لاگوس دِ مورنو در منطقه لوس آلتوس خالیسکو، جایی که خشونت و فساد سیاسی جزئی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره مردم شده است. داستان به طور خاص به حوادث و پیامدهای انتخابات فاسد سال ۱۹۸۸ مکزیک و به قدرت رسیدن کارلوس سالیناس، رهبر حزب پی آرآی، از طریق تقلب و رشوه اشاره دارد.

خوآن پابلو ویلالوبوس در این رمان، تم ها و مفاهیم اصلی متعددی را مورد بررسی قرار می دهد. فساد گسترده سیاسی و اقتصادی، مبارزات طبقاتی، فقر و چرخه معیوب آن که از نسلی به نسل دیگر به ارث می رسد، دیکتاتوری و محدودیت های هویت و آزادی، از جمله محورهای اصلی داستان هستند. نقش خانواده به عنوان تنها پناهگاه در برابر ناملایمات جامعه نیز به شکلی عمیق واکاوی می شود.

نکته ای که به این رمان تمایز می بخشد، دیدگاه و لحن روایی آن است. داستان از زبان اورستس، پسربچه ای ۱۳ ساله روایت می شود که در بزرگسالی (۳۸ سالگی) به بازگویی خاطرات کودکی خود می پردازد. این انتخاب هوشمندانه به نویسنده اجازه می دهد تا با لحنی کودکانه و در عین حال عمیقاً تأمل برانگیز، پوچی و بی عدالتی های جامعه را از چشمانی ناباور و معصوم به تصویر بکشد. این ترکیب از طنز، دیدگاه کودکانه، و واقعیت های تلخ، «کاش ما هم خانه ای داشتیم» را به اثری درخشان و چندلایه تبدیل کرده است که خواننده را تا مدت ها به فکر فرو می برد.

خلاصه داستان: زندگی در سرادِلاچینگادا و جستجوی معنای خانه

داستان «کاش ما هم خانه ای داشتیم» در مکزیکی پر از آشوب و فساد، به ویژه در منطقه روستایی و فقیر لاگوس دِ مورنو می گذرد. محور اصلی روایت، زندگی پرفراز و نشیب خانواده ای پرجمعیت و تنگدست به نام خانواده اورستس است. پدر خانواده، معلمی بافرهنگ اما مأیوس و فحاش است که به هر یک از هفت فرزند خود، نامی از اساطیر یونان بخشیده است. این پدر، با خشم فروخورده خود نسبت به اوضاع نابسامان کشور، تنها راه بیان عصبانیت و ناامیدی اش را در فحاشی های بی پایان می بیند. مادر، با تمام مشقت ها، ستون فقرات خانواده است و با پختن کسادیا (یک نوع غذای محلی) و تدبیر بی بدیلش، تلاش می کند تا بقای خانواده را در شرایطی که آب، برق و گاز نیز اغلب در دسترس نیستند، تضمین کند.

خانه آن ها، که به طرز کنایه آمیزی «سرادِلاچینگادا» (به معنای تپه لعنتی یا جایی که همه چیز به هم ریخته است) نامیده می شود، نمادی قوی از فقر و درماندگی است. این خانه، یک سازه نیمه کاره است که با وجود گذشت سال ها، هنوز بخش های عمده ای از آن از جمله کف پوش و کاشی کاری حمام و آشپزخانه ناتمام مانده است. این وضعیت، استعاره ای از خود مکزیک است؛ کشوری با پتانسیل های بالا اما درگیر فساد و بی عدالتی که اجازه پیشرفت و رسیدن به ثبات را نمی دهد. اورستس، راوی نوجوان داستان، در این خانه و در دل این خانواده بزرگ می شود، جایی که مبارزه بر سر غذا (به ویژه سهم کسادیا) و رقابت با برادر بزرگترش، ارسطو، جزئی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره اش است.

رویدادهای کلیدی داستان در اوایل انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۸۸ مکزیک رخ می دهد، زمانی که فساد و تقلب، عنان قدرت را به دست کارلوس سالیناس می سپارد. این فضای سیاسی آلوده، به پس زمینه زندگی خانواده اورستس تبدیل می شود و تأثیر مستقیم بر سرنوشت آن ها می گذارد. در میان این وقایع، اتفاقی تکان دهنده رخ می دهد: ناپدید شدن مرموز برادران کوچک تر اورستس. این حادثه، به رغم عدم ارائه جزئیات کامل و اسپویل کننده، نقطه عطفی در داستان است که مبارزات خانواده را به اوج خود می رساند و آن ها را با بی تفاوتی و بی عدالتی نهادینه شده در جامعه، رودررو می کند. پدر که پیشتر خشم خود را در فحاشی های کلی بروز می داد، اکنون این فاجعه خانوادگی را به بی لیاقتی و بی عرضگی سیاستمداران گره می زند و با شور و هیجان شاعرانه، آنان را محکوم می کند.

«زندگی فقط منتظر این بود که یه نفر مثلِ این نکبتی پاداشم رو بده.»

اورستس در جریان این وقایع، به تدریج درکی عمیق تر از جهان پیرامون خود پیدا می کند. او از آرزوهای کودکانه برای رهایی از خانواده و محیط عقب مانده خالیسکو فراتر می رود و به درکی پیچیده از مفهوم خانه و وطن می رسد؛ این که خانه تنها یک سرپناه فیزیکی نیست، بلکه نمادی از ثبات، امنیت و هویت است که در جامعه ای غرق در هرج و مرج و بی عدالتی، دست نیافتنی می نماید. رمان با طنز تلخ و گزافه گویی های خود، انرژی خشمگینانه و ویرانگر نهفته در پیام نویسنده را به خواننده منتقل می کند و تصویری از جامعه ای را ارائه می دهد که در آن، خشونت و بی عدالتی به طرز شگفت آوری طبیعی و روزمره شده اند.

شخصیت های محوری: بازتاب جامعه ای در آینه خانواده

شخصیت پردازی در «کاش ما هم خانه ای داشتیم» یکی از نقاط قوت اصلی رمان است که به خواننده کمک می کند تا با فضای خاص داستان و معضلات جامعه مکزیک ارتباط برقرار کند. هر شخصیت، نمادی از بخش های مختلف جامعه و بازتابی از شرایط حاکم است.

اورستس (Orestes)

اورستس، راوی و شخصیت اصلی داستان، پسربچه ای ۱۳ ساله است که وقایع از دیدگاه معصوم و در عین حال کنجکاو او روایت می شود. او در ابتدا کودکی است که درگیر جنگ های برادرانه برای سهم کسادیا و رؤیای رهایی از محیط تنگ خانواده و روستای عقب مانده خالیسکو است. اما با پیشروی داستان و مواجهه با بی عدالتی ها و فقر فراگیر، دیدگاه او عمیق تر می شود. اورستس از یک ناظر صرف به فردی تبدیل می شود که به تدریج پوچی ها و وحشت های دنیای پیرامونش را درک می کند. میل او به رهایی، نه تنها از خانواده، بلکه از جبر سرنوشت و مکزیک وامانده معاصر، هسته اصلی آمال و آرزوهای او را شکل می دهد. رشد شخصیتی او، نمادی از بیداری نسلی است که باید با واقعیت های تلخ جامعه خود کنار بیایند.

پدر خانواده (The Father)

پدر، معلمی فرهیخته اما ناامید و شدیداً فحاش است. او نماد خشم فروخورده مردم در برابر فساد و بی عدالتی است. فحاشی های مداوم او در هنگام تماشای اخبار شبانه، در حقیقت شیوه او برای مقابله با واقعیت های تلخ سیاسی و اقتصادی کشور است. او با اینکه از نظر فکری در جایگاه بالاتری از محیط خود قرار دارد، اما در نهایت قربانی شرایطی است که هیچ راه فراری از آن نمی یابد. پس از ناپدید شدن پسران کوچک ترش، خشم او از مسائل شخصی فراتر رفته و به محکومیتی آشکار علیه تمام سیاستمداران فاسد تبدیل می شود. او نمادی از قشر روشنفکر اما عاجزی است که در برابر موج فساد و دیکتاتوری راه به جایی نمی برند.

مادر خانواده (The Mother)

مادر، ستون اصلی خانواده است. او با تمام سختی ها و مشقت ها، با پختن کسادیا و تدبیر بی بدیلش، تلاش می کند تا خانواده بزرگ خود را سرپا نگه دارد. او نمادی از مقاومت خاموش، تدبیر در شرایط سخت و عشق بی قید و شرط مادرانه است. در حالی که پدر غرق در خشم و ناامیدی است، مادر با آرامش و استقامت خود، سعی می کند تعادل را در محیط پرآشوب خانه حفظ کند. او با اعمال کوچک و روزمره، مانند تقسیم عادلانه کسادیا، در تلاش است تا نظم و عدالت را در دنیای کوچک خود برقرار سازد، حتی اگر در دنیای بزرگتر، عدالت محال باشد.

خواهر و برادران

هفت خواهر و برادر اورستس، هر یک با نامی از اساطیر یونان، به پویایی و هرج و مرج خانه می افزایند. رقابت ها، دعواها و بازی های آنان، بازتابی از کشمکش های بزرگتر جامعه مکزیک است. رقابت اورستس با ارسطو، برادر بزرگتر و رقیب اصلی اش، نمادی از مبارزه برای بقا و اثبات هویت فردی در میان انبوه جمعیت است. این شخصیت ها در مجموع، فضایی زنده و مملو از چالش را برای راوی فراهم می آورند و به خواننده درکی ملموس از شرایط سخت زندگی در فقر می دهند.

مضامین و لایه های پنهان: از نقد سیاسی تا استعاره وطن

رمان «کاش ما هم خانه ای داشتیم» اثری عمیق و چندلایه است که فراتر از یک داستان ساده، به تحلیل و بررسی مضامین بنیادین اجتماعی و سیاسی می پردازد. خوآن پابلو ویلالوبوس با مهارت مثال زدنی خود، لایه های پنهان جامعه مکزیک و وضعیت انسان در برابر سیستم های فاسد را آشکار می کند.

نقد سیاسی و اجتماعی: طنز به مثابه شمشیر

یکی از قوی ترین مضامین کتاب، نقد گزنده و بی رحمانه فساد سیاسی و اجتماعی در مکزیک است. نویسنده با بهره گیری از طنز سیاه و کمدی، تقلب در انتخابات، رشوه، و بی لیاقتی حکمرانان را به شکلی کمدی و در عین حال دردناک به تصویر می کشد. او این واقعیت را نشان می دهد که چگونه در یک جامعه دیکتاتوری، پوچی و بی عدالتی تا حدی طبیعی و عادی می شوند که حتی از دید یک کودک نیز قابل مشاهده و درک هستند. طنز ویلالوبوس نه برای خنده، بلکه برای تلنگر زدن به خواننده و وادار کردن او به تفکر درباره حقایق تلخ، به کار می رود. این «لودگی در عین انرژی خشمگینانه»، فریاد خشم فروخورده مردمی است که صدایشان شنیده نمی شود.

استعاره خانه: ریشه ها و بی خانمانی در وطن

مفهوم خانه در این رمان، فراتر از یک فضای فیزیکی است و به استعاره ای عمیق و چندوجهی تبدیل می شود. خانه نیمه کاره و ویران سرادِلاچینگادا نمادی از بی ثباتی، فقر و درماندگی است. این خانه می تواند استعاره ای از خود وطن باشد؛ مکزیکی که با وجود پتانسیل هایش، به دلیل فساد و بی کفایتی، همواره نیمه کاره و ناقص باقی مانده است. آرزوی داشتن یک خانه واقعی، نمادی از جستجوی ثبات، امنیت، هویت و حس تعلق خاطر است که در یک جامعه ناامن و بی ثبات، برای بسیاری دست نیافتنی است. حتی اگر اورستس در پایان رمان به درکی از وطن می رسد، این مفهوم، آن گونه که در ذهن اغلب مردم تعریف می شود، نیست.

قدرت طنز: مقابله با وحشت با خنده تلخ

ویلالوبوس به طرز ماهرانه ای از طنز و بذله گویی برای مواجهه با وحشت و تراژدی استفاده می کند. این طنز، نه برای فرار از واقعیت، بلکه برای پررنگ تر کردن آن است. او با جنگیدن با خوف و وحشت با زبانی طنز، نشان می دهد که چگونه انسان در شرایط سخت، حتی با وجود فقر و بدبختی، می تواند راهی برای بقا و بیان اعتراض خود بیابد. این طنز تلخ، به خواننده اجازه می دهد تا با واقعیت های خشن روبرو شود، بدون آنکه کاملاً در اندوه فرو رود. این شیوه، اثری ماندگارتر و تأمل برانگیزتر بر جای می گذارد و نشان می دهد که «تنها گناه این انسان ها تولد در فقر و بدبختی است که به نسل های بعدی نیز به ارث می رسد.»

فقر و چرخه معیوب آن: ارثیه فلاکت

فقر در این رمان، نه صرفاً یک وضعیت اقتصادی، بلکه یک بیماری مزمن و موروثی است. خانواده اورستس در چرخه ای از بدبختی گرفتارند که نسل به نسل منتقل می شود. نبود آب و برق، کمبود غذا و نبرد بر سر یک لقمه کسادیا، تصویری واضح از این چرخه است. نویسنده نشان می دهد که چگونه فقر، نه تنها معیشت، بلکه کرامت انسانی و امید را نیز از بین می برد. این موضوع به خواننده یادآوری می کند که برای بسیاری، تنها گناه واقعی، تولد در شرایطی است که هیچ راهی برای رهایی از آن وجود ندارد.

واقعیت و رئالیسم جادویی: مرزهای محو شده

همچون دیگر بزرگان ادبیات آمریکای لاتین، ویلالوبوس نیز از عناصر رئالیسم جادویی بهره می برد. او واقعیت های تلخ و خشن را با عناصری از سوررئالیسم ترکیب می کند. این ترکیب، مرز بین واقعیت و خیال را محو می کند و باعث می شود پوچی و بی عدالتی های زندگی روزمره حتی ملموس تر و تکان دهنده تر به نظر برسند. این سبک، به داستان بُعدی جدید می بخشد و آن را از یک روایت صرفاً واقع گرا فراتر می برد و خواننده را درگیر ابعاد عمیق تر معنایی می کند.

ستایش ها و بازتاب های بین المللی: «کاش ما هم خانه ای داشتیم» در نگاه منتقدان

«کاش ما هم خانه ای داشتیم» بلافاصله پس از انتشار، مورد توجه و تحسین گسترده منتقدان ادبی در سراسر جهان قرار گرفت. این استقبال گسترده، نشان از قدرت روایت، عمق مضامین و سبک منحصر به فرد خوآن پابلو ویلالوبوس دارد.

«یک رمان متفاوت و مهم که شایسته ی خواندن است.» (آرتور دیکسون، ادبیات جهان امروز)

این دیدگاه نشان دهنده نوآوری و برجستگی رمان در میان آثار ادبی معاصر است. دیکسون به اهمیت و ضرورت خواندن این کتاب برای درک بهتر تحولات ادبی و اجتماعی تأکید دارد، چرا که کتابی است که به شیوه ای بدیع، به مسائل بنیادین می پردازد.

«رمانی کمیک و درخشان.» (خوزه آنتونیو آگوادو)

تحسین آگوادو بر جنبه کمدی و درخشان بودن اثر صحه می گذارد. این جمله گویای آن است که ویلالوبوس با موفقیت توانسته است طنز را با عمق روایت درهم آمیزد و اثری خلق کند که هم از نظر ادبی و هم از نظر سرگرم کنندگی، گیرا و تأثیرگذار است.

«کتابی خنده دار و وحشیانه که به طرز شگفت آوری تکان دهنده است.» (BookPage)

این نقل قول به تناقض جذاب در کتاب اشاره دارد: همزمان خنده دار و بی رحمانه بودن. این ویژگی است که به اثر عمق می بخشد و خواننده را با طیف وسیعی از احساسات، از خنده تا تأثر، درگیر می کند. تکان دهنده بودن آن نیز به دلیل پرداختن به واقعیت های تلخ اجتماعی است.

«کتاب کاش ما هم خانه ای داشتیم لذت بخش و پوششی برای انتقاد طنزآمیز از دروغگویی سیاست مکزیک است.» (گاردین)

نشریه گاردین، به قلب اثر اشاره می کند؛ یعنی استفاده از طنز به عنوان ابزاری برای نقد گزنده فساد سیاسی. این بیان، بر اهمیت اجتماعی و سیاسی رمان تأکید می کند و نشان می دهد که چگونه ویلالوبوس با پوشش سرگرم کننده طنز، پیام های انتقادی عمیقی را منتقل می کند.

«فوق العاده، کتاب کاش ما هم خانه ای داشتیم یک اثر کامل است.» (بنجامین رایبک)

توصیف اثر کامل از سوی بنجامین رایبک، نشان دهنده ارزیابی بالایی از جامعیت و یکپارچگی هنری کتاب است. این تحسین به معنای آن است که کتاب از نظر ساختار، شخصیت پردازی، مضامین و سبک نوشتاری، اثری منسجم و بی نقص به شمار می رود.

چرا باید «کاش ما هم خانه ای داشتیم» را خواند؟

رمان «کاش ما هم خانه ای داشتیم» بیش از یک داستان ساده، تجربه ای عمیق و تأمل برانگیز است که خوانندگان را به چالش می کشد و دیدگاه های آن ها را درباره جامعه، سیاست، و مفهوم خانه شکل می دهد. دلایل متعددی وجود دارد که این کتاب را به اثری خواندنی و ضروری تبدیل می کند:

1. صدای روایی منحصربه فرد: روایت داستان از دیدگاه یک پسربچه ۱۳ ساله، به مخاطب این امکان را می دهد که تلخی ها و بی عدالتی های جامعه را با معصومیت و در عین حال کنجکاوی وی درک کند. این دیدگاه، لایه های جدیدی به طنز و تراژدی داستان می افزاید.
2. نقد اجتماعی و سیاسی قدرتمند: اگر به تحلیل جوامع دچار فساد و دیکتاتوری علاقه دارید، این کتاب با طنز گزنده خود، تصویری بی پرده و دردناک از فساد و فقر ارائه می دهد. این رمان نه تنها سرگرم کننده است، بلکه به عنوان یک سند ادبی از واقعیت های تلخ عمل می کند.
3. استفاده استادانه از طنز سیاه: ویلالوبوس از طنز به عنوان ابزاری برای مقابله با وحشت و بیان خشم استفاده می کند. این طنز تلخ، به خواننده اجازه می دهد تا با مضامین سنگین و گاه دلخراش کتاب کنار بیاید و در عین حال، پیام های عمیق آن را بهتر دریافت کند.
4. مضامین جهانی و قابل لمس: با اینکه داستان در مکزیک اتفاق می افتد، اما مضامینی چون فقر، مبارزه طبقاتی، جستجو برای هویت و معنای خانه و وطن، در تمام جوامع قابل درک و همذات پنداری هستند.
5. سبک رئالیسم جادویی: علاقه مندان به سبک رئالیسم جادویی و ادبیات آمریکای لاتین، از ترکیب واقعیت های خشن با عناصر سوررئال و ابزورد در این کتاب لذت خواهند برد.

این کتاب برای علاقه مندان به رمان های طنزآمیز با دغدغه های سیاسی و اجتماعی، دانشجویان ادبیات، اعضای باشگاه های کتابخوانی و هر کسی که به دنبال اثری متفاوت و تأثیرگذار در ادبیات معاصر آمریکای لاتین است، تجربه ای فراموش نشدنی خواهد بود.

نتیجه گیری: خانه ای در قلب ادبیات معاصر

«کاش ما هم خانه ای داشتیم» اثر خوآن پابلو ویلالوبوس، بیش از یک رمان، آیينه ای است که واقعیت های تلخ و گزنده جوامع استبدادزده و فقیر را بازتاب می دهد. این اثر با تلفیق بی نظیر طنز سیاه و رئالیسم جادویی، داستانی از خانواده ای مکزیکی را روایت می کند که در بحبوحه فساد سیاسی و فقر ریشه دار، به دنبال معنای حقیقی خانه و وطن می گردند.

ویلالوبوس با قلمی نیرومند و نگاهی تیزبینانه، خواننده را به سفری در اعماق جامعه ای می برد که در آن، خشونت و بی عدالتی به امری عادی بدل شده است. از دیدگاه معصومانه اورستس، راوی ۱۳ ساله، پوچی و تناقضات جهان پیرامونش ملموس تر و تکان دهنده تر به تصویر کشیده می شوند. استعاره خانه نیمه کاره و مبارزات بی وقفه خانواده برای بقا، نمادی از وضعیت اسفبار کشوری است که گویی از حرکت بازایستاده و در چرخه ای معیوب از ناکامی و بی ثباتی گرفتار آمده است.

این کتاب نه تنها نقد کوبنده ای بر فساد و دیکتاتوری است، بلکه تأملی عمیق بر مفاهیم هویت، رهایی و قدرت طنز به عنوان ابزاری برای مواجهه با تراژدی هاست. تحسین های جهانی از این اثر، گواهی بر اهمیت و تأثیرگذاری آن در ادبیات معاصر است. «کاش ما هم خانه ای داشتیم» اثری است که خواننده را به خنده وامی دارد، اما در پس این خنده ها، تلخی گزنده ای نهفته است که او را به تفکر وا می دارد. اگر به دنبال رمانی هستید که هم از نظر ادبی غنی باشد و هم به نقد هوشمندانه مسائل اجتماعی و سیاسی بپردازد، تجربه خواندن «کاش ما هم خانه ای داشتیم» را از دست ندهید. این کتاب بی شک در ذهن و قلب شما خانه ای خواهد یافت.